ഹരിസുധാലഹരി - ഗുരുതോഷിണി - ശ്ലോകം 57

<- മുൻപിലത്തേത്                        തുടക്കം                           അടുത്തത് ->

"ത്വല്പാദാർച്ചിതചിത്തനായ് വിഹിതമാം കർമ്മങ്ങളെച്ചെയ്തു സ-

ങ്കല്പത്താലുളവാം സുഖാസുഖമൊരേമട്ടായി ഭാവിപ്പവൻ

കല്പാന്തപ്രളയത്തെയും സകുതുകം വീക്ഷിച്ചഹോ സർവ്വലോ-

കോല്പത്തിക്കൊരു സാക്ഷിയായ് മരുവിടും വൈകുണ്ഠലോകേ ഹരേ"

പദാർത്ഥം:
ത്വല്പാദാർച്ചിത = അവിടുത്തെ പാദത്തിൽ അർച്ചിക്കപ്പെട്ട
ചിത്തനായ് = ചിത്തത്തോടു കൂടിയവനായ്
വിഹിതമാം = സ്വധർമ്മത്തിനനുസരിച്ച
കർമ്മങ്ങളെച്ചെയ്തു = (അർത്ഥം പ്രകടം)
സങ്കല്പത്താലുളവാം = സങ്കല്പം കൊണ്ടുണ്ടാവുന്ന
സുഖാസുഖം = സുഖവും അസുഖവും
ഒരേമട്ടായി = ഒരുപോലെ
ഭാവിപ്പവൻ = കണക്കാക്കുന്നവൻ/ അനുഭവിക്കുന്നവൻ
കല്പാന്തപ്രളയത്തെയും = കല്പത്തിന്റെ അവസ്സനത്തിലെ പ്രളയത്തിനെയും
സകുതുകം = കൗതുകത്തോടെ
വീക്ഷിച്ചഹോ = അത്ഭുതം! നോക്കിക്കണ്ട്
സർവ്വലോകോല്പത്തിക്ക് = എല്ലാ ലോകങ്ങളുടെയും സൃഷ്ടിക്ക്
ഒരു സാക്ഷിയായ് = (അർത്ഥം പ്രകടം)
മരുവിടും = താമസിക്കും
വൈകുണ്ഠലോകേ = വിഷ്ണുലോകത്തിൽ
ഹരേ = അല്ലയോ ഹരേ

ശ്ലോകാർത്ഥം / വ്യാഖ്യാ:
ചിത്തം അവിടുത്തെ പാദങ്ങളിൽ അർപ്പിക്കുക. സ്വധർമ്മമനുസരിച്ചുള്ള കർമ്മങ്ങൾ ചെയ്യുക. ഇങ്ങിനെ ചെയ്യുമ്പോൾ ഉണ്ടാകുന്ന സുഖങ്ങളും ദു:ഖങ്ങളും യഥാർത്ഥത്തിലുള്ളതല്ല, അത് വെറും സങ്കല്പജന്യങ്ങളാണ് എന്ന് കണക്കാക്കി രണ്ടിനെയും ഒരുപോലെ കണക്കാക്കുന്നവൻ, വിഷ്ണുലോകമായ വൈകുണ്ഠം പ്രാപിച്ച്, അവിടിരുന്ന് കല്പകാലത്തിന്റെ അവസാനത്തെ സർവ്വസംഹാരകമായ പ്രളയത്തെയും, തുടർന്ന് സർവ്വലോകങ്ങളും വീണ്ടും സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുന്നതുമെല്ലാം, കൗതുകത്തോടെ കാണും. അല്ലയോ ഹരേ ഇതാണ് സത്യം.
പ്രളയത്തിലും വൈകുണ്ഠം നശിക്കുന്നില്ലെന്നതു ശ്രദ്ധിക്കുക.
സാധകൻ സ്വയം ‘ശക്തി’യായി മാറും. കാരണം ‘പ്രളയസാക്ഷിണി’ സുന്ദരിയാണല്ലോ.